Historia cyklu

Rajdowe mistrzostwa świata powstały na bazie znanych na świecie rajdów, z których niektóre były wcześniej eliminacjami międzynarodowych mistrzostw konstruktorów (IMC – International Championship for Manufacturers) rozgrywanymi w latach 1970-1972. W latach 1973-1976 liczono tylko klasyfikację producentów. Pierwszym mistrzem świata producentów zostało Alpine Renault. W 1977 roku wprowadzono po raz pierwszy klasyfikację dla kierowców, jednak początkowo nie przyznawano tytułu mistrza świata, a sama klasyfikacja była określana jako Puchar FIA Kierowców (FIA Cup for Drivers). Pierwszy tytuł mistrza świata kierowców został przyznany w 1979 roku.

Na początku lat 80. XX wieku tylnonapędowe grupa 2 i grupa 4 zostały zastąpione przez samochody grupy B o większej mocy. Napęd na 4 koła został dopuszczony w 1979 roku, ale większość producentów uznała, że jest to zbyt skomplikowane konstrukcyjnie rozwiązanie aby z nim odnieść sukces. Jednak kiedy Audi wystawił w ramach testów w rajdach pierwszy samochód z napędem na cztery koła i od razu odniósł z nim sukces, pozostali producenci także wystartowali z czteronapędowymi projektami. Od 1982 roku w regulaminie wprowadzono grupę B.

Po serii tragicznych wypadków z udziałem B-grupowych samochodów, grupa ta została zlikwidowana z początkiem 1987 roku. Od 1986 roku istniała jednak też grupa A, która od 1987 roku stała się podstawową grupą dla zespołów walczących o tytuł mistrzowski. W 1997 roku pojawiły się przepisy wprowadzające kategorię samochodów WRC, która miała zastąpić grupę A. Przepisy te zostały zmodyfikowane wraz z rozpoczęciem sezonu 2011. Każdy samochód specyfikacji WRC obowiązują regulacje przygotowane przez FIA. Definiują one zakres dozwolonych przeróbek w stosunku do drogowej wersji pojazdu, który jest bazą dla samochodu rajdowego, ograniczają maksymalną moc silnika (teoretycznie do 300 KM), minimalną masę pojazdu (1200 kg) i precyzują wymagania w stosunku do wyposażenia odpowiedzialnego za bezpieczeństwo załogi. Silnik może mieć maksymalnie 1600 cm³ pojemności, z reguły posiada turbosprężarkę oraz sekwencyjną skrzynię biegów o wzmocnionej konstrukcji (w historii aut WRC spotykane były skrzynie posiadające od czterech do siedmiu przełożeń) oraz inteligentny napęd na cztery koła. Samochód ten musi być też przystosowany do poruszania się po normalnych drogach, gdyż musi przemieszczać się nimi pomiędzy metą jednego i startem kolejnego odcinka specjalnego.